Jurjen Oosterbaan

En toen begon de klant opeens heel hard te huilen. Ik zal u vertellen hoe dit kwam.

In am:45 staan de 100 grootste intermediaire bedrijven. Eerder dit jaar publiceerde Assurantie Magazine al een lijst met de 75 meest invloedrijke vrouwen in onze branche. Wanneer ik de twee lijsten naast elkaar leg, denk ik een zekere onevenwichtigheid te bespeuren. Om het maar eufemistisch te stellen.

In de kern zijn we een mooie sector. De meeste mensen die in onze bedrijfstak werken hebben het beste met de consument voor. Zonder de mogelijkheid om je te kunnen verzekeren durft niemand zijn bed uit te komen en staat Nederland stil. Dit gezegd zijnde, zijn er ook momenten dat ik mij diep schaam onderdeel te zijn van die sector. Momenten waarop ik het liefst in de auto zou stappen en aan sommige verzekeraars zou willen vragen of ze wel helemaal compos mentis zijn.

Meer dan de helft van de hypotheekschuld in Nederland bestaat uit aflosvrije hypotheken. Daarover bestaan grote zorgen bij onder meer DNB en de AFM. Er wordt forse druk uitgeoefend op geldverstrekkers om minimaal zeker te stellen dat klanten zich realiseren dat de schuld afgelost moet worden. Geldverstrekkers met een eigen advieskanaal kunnen hun medewerkers opdracht geven om deze gesprekken te voeren. Op het eind van de maand mogen die geldverstrekkers deze medewerkers ook gewoon salaris betalen. Dit salaris wordt mede gefinancierd uit de baten die het geldbedrijf met zijn activiteiten maakt.

Nummer 42 van am:magazine gaat over innovatie. Bij het schrijven van deze column ken ik de inhoud van de artikelen nog niet. Wat ik op dit moment verwacht? Lezenswaardige artikelen van ongeduldige mensen die heel veel kansen zien om via innovatie de sector een forse stap vooruit te laten zetten. Maar ook auteurs die vol onbegrip zijn over de traagheid waarmee onze sector innovatie oppakt. Ik verwacht de nodige artikelen waarvan de teneur zal zijn: we lopen achter en willen we overleven dan moeten we nu echt eens versnellen. Innovatie moet inderdaad doorgaan. Maar ik wil wel een paar nuanceringen plaatsen.

Een maand voor de invoering van de Algemene Verordening Gegevensbescherming, AVG, roept SIVI, het instituut dat binnen de verzekeringssector is opgericht om standaarden voor dataoverdracht op te stellen, dat ze hard bezig zijn om voor de gezamenlijke verzekeraars standaarden op te stellen om dataportabiliteit mogelijk te maken. Maar ja, dat is erg ingewikkeld en het zal nog wel een tijdje duren voor het klaar is. Alsof de AVG net afgelopen maand is bedacht. Waar zijn we mee bezig?

Is het zo dat het bestand van financieel adviseurs in rap tempo vergrijst? Wanneer ik kijk naar het profiel van de gemiddelde bezoeker tijdens congressen en lezingen die op bijvoorbeeld de regionale assurantiestudieclubs worden gegeven, dan is het antwoord: JA. Het is een gezelschap van mannen die overwegend boven de 50 zijn. Mannen die met nostalgie naar het verleden, kritisch naar het heden en bezorgd naar de toekomst kijken.

In am:magazine 39 staat een uitgebreid stuk over asbest. Ik adviseer u om dit te lezen omdat het opnieuw duidelijk maakt hoe belangrijk deskundig advies is. Bij mijn woonboerderij staat een bijgebouw. Inderdaad met een asbestdak. Dat dak wil ik al jaren vervangen, maar onder de nok wonen uilen. Ik weet niet de hoeveelste generatie er nu al woont, maar elk jaar zijn er weer jongen. De mensenfamilie staat niet toe dat ik het dak vervang, want dan worden de uilen verstoord. Ik heb dus asbest en het ziet er naar uit dat dit zo zal blijven.

Het economisch bedrijfsmodel van aanbieders is dat zij via de klant geld willen verdienen met de door hen aangeboden financiële producten. Daar is niets mis mee. Zolang er maar een evenwicht is tussen de werkelijke waarde die het financiële product voor de klant heeft en de wens van de aanbieder om winst te behalen.

Op 10 november 2017 heeft de geschillencommissie Kifid een uitspraak gedaan waar ik boos en beschaamd over ben.