Jan Driessen

Er deugt weinig aan andere verzekeraars. In een ruim twee minuten durende, opvallende en <a href="http://amweb.nl/news-1218322/asr-laat-zich-fileren-rapper" target="_blank">spraakmakende commercial</a> geeft het vernieuwde ASR haar maatschappelijk visitekaartje af. En de boodschap is ongekend hard en helder.

"Wij kunnen wél door de mistbanken heenkijken die financiële instellingen optrekken. Wij hebben daartoe een expertise opgebouwd." Aldus Fred Hammerstein, bestuursvoorzitter van Kifid. Het zijn woorden om moedeloos van te worden.

Er heeft zich een historische gebeurtenis voorgedaan. Verzekeraars hebben hun hernieuwde schade-app geïntroduceerd: 'Mobiel Schade Melden'. We schrijven eind maart 2016! Het beschamende gedrocht van een Europees Schadeformulier blijft bestaan, maar er is nu ook eindelijk een meer deugdelijke en digitale variant, merkwaardig "M" genaamd!

Juristen maken meer kapot dan je lief is. Een snelle oplossing van een conflict is de beste oplossing. Dat vindt bijna iedereen. Behalve juristen. Die doen daar graag jarenlang over. Verzekeraars vechten daarom heel wat af met hun claimende klanten. Vaak is dat terecht.

Zijn we met z'n allen simpel geworden? Daar lijkt het soms wel op als je de herschreven brieven leest van de verschillende verzekeraars. Massaal hebben ze de afgelopen jaren de klant centraal gezet. En op indringend advies van de AFM, de Consumentenbond en het eigen Verbond van Verzekeraars, zijn de meeste standaardteksten herschreven op B1 niveau, in heel eenvoudig Nederlands dus. Ook wel Jip en Janneke taal genoemd.

Adviseurs beweren naast de klant te staan. Beloven áltijd de kant van de klant te kiezen. Waarom doen hypotheekadviseurs dat dan niet? Nu het er echt op aankomt, wacht men passief af wat de financiële instellingen gaan doen met rentemiddeling.

De tijd dat verzekeraars gewoon smeergeld konden betalen aan tussenpersonen ligt al weer even achter ons. Maar de methode om afhankelijkheid te creëren bij tussenpersonen blijft blijkbaar toch hardnekkig bestaan. Afsluit- en doorlopende provisie waren werkbare en effectieve instrumenten om tussenpersonen een uitgesproken voorkeur te laten hebben voor een bepaald verzekeringsmerk. Hoe meer men verkocht van merk A of B, hoe hoger het jaarlijkse provisiepercentage werd. De klant kon gratis advies inwinnen en shoppen bij zo veel adviseurs als hij maar wilde.

Wie kan het in de verzekeringsbranche? Een boodschap begrijpelijk en gepassioneerd over het voetlicht brengen? Bijna niemand! Wie zijn nu de voormannen of gezichtsbepalende figuren die deze branche vol verve een positiever en aantrekkelijker imago geven? Wie is de Dafne Schippers van de verzekeraars? Wie de Alexander Klöpping van de tussenpersonen? Wie de Daan Roosegaarde van de vernieuwing in de verzekeringsbranche? Kent u ze? Ik niet!

Het deugt ongetwijfeld volgens de verzekeringstabellen, de verzekeringswetten en de verzekeringsregels! Maar deugt het ook volgens de normale maatschappelijke regels? Drie recente persoonlijke ervaringen brachten mij weer op die vraag.

De grote verzekeringsreuzen komen krakend en kreunend tot stilstand. Verlamd door veel te veel overleg en constante onderlinge afstemming. Te druk met intern geneuzel, te voorzichtig met regels en te angstig om nog te bewegen. ING-directievoorzitter Nick Jue is de eerste topman die dit volmondig erkent. Het oude, centraal aangestuurde corporate organisatiesysteem is morsdood.