Jan Driessen

Tussenpersonen waren altijd extreem hardwerkende verkopers. Ze maakten hun klanten proactief bewust van de noodzaak om nu te zorgen voor later. Ze werden rijkelijk beloond voor hun harde advies- en verkoopwerk door de provisies van de verzekeraars. Zo ontvingen ze omzetprovisie, afsluitprovisie en doorlopende provisie. Provisie gebaseerd op 'premie maal duur', zorgde voor veel langlopende, gegarandeerde en dus toekomstbestendige contracten.

Wat in de reiswereld al jaren niet meer wordt geaccepteerd, is in de verzekeringswereld nog de gewoonste zaak van de wereld. Onlangs wilde ik mijn opstalverzekering herzien. En vergeleek zorgvuldig de nodige aanbieders. Uiteindelijk vond ik - eerlijk geadviseerd door mijn adviseur dacht ik - een verzekering die aan alle voorwaarden voldeed en nog flink goedkoper was ook. Dus werd de polis overgesloten. Maar bij betaling van de premie bleek ik opeens een stuk duurder uit te zijn dan bij mijn oude verzekering.

De gevestigde orde kan niet innoveren. Of verzekeraars moeten per direct meer puinruimers en vrijdenkers gaan aannemen. De verzekeringswereld wordt - en heel begrijpelijk - bevolkt door hardwerkende uitvoerders, heel precieze procesmanagers en vooral veel risicoloze zekerheidszoekers. Die bedenken wel eens een nieuw verrekenmodel, een wat aangepaste applicatie of een nieuwe site. Maar échte innovatie, waarlijke vernieuwing ontstaat altijd buiten de al gebaande paden. Door vrije denkers!

Het was natuurlijk opmerkelijk en hoopgevend nieuws vorige maand: Aegon dwingt Shell tot een intrinsiek duurzamere koers. Aegon wil dat Shell veel meer vaart maakt met het naleven van het Parijse klimaatakkoord. Dat is ook volkomen logisch en terecht! Verzekeraars hebben ook baat bij minder opwarming en een schonere aarde. Tot nu toe steunden alle grotere aandeelhouders Shell echter nog bij een veel gematigder beleid. Wat dat betreft mag de stap van Aegon ronduit revolutionair en stoer genoemd worden. Maar waarom is die actiebereidheid opeens zo hoog, vanwaar die urgent gedreven groene zendingsdrang?

Ik heb helemaal niets met auto's maar ben stapelverliefd op mijn Tesla. En op de communicatie met Tesla. Dat bedrijf kent, helpt en waardeert mij. Informeert me tijdig over aanpassingen, stelt me continu vragen over mijn ervaringen en over hun dienstverlening, en biedt me tal van nieuwe producten die mij helemaal niets extra's kosten.

"Ik voel nog genoeg woede over de onnoemelijk hoge bonussen." Zo zingt een verontwaardigde rapper Sticks in de eigen commercial van ASR. "Laten ze dat geld besparen en gebruiken waar het écht nodig is." Het klonk zo mooi, zo voorbeeld stellend en onderscheidend. Het vervelende is dat je daar dan ook concreet naar moet handelen.

Het onafhankelijke intermediaire kanaal werd decennialang door verzekeraars als heilig en onschendbaar beschouwd. Een constructieve relatie met de brancheorganisaties NVA en NBVA was een absolute voorwaarde voor je bestaansrecht als verzekeraar. Tussenpersonen werden gewaardeerd en gefêteerd. Logisch, want hun hele productie was van hen afhankelijk. En jaarlijks moesten de productietoezeggingen (en de daarmee verband houdende provisiepercentages) toch maar weer opnieuw worden afgesproken, gehaald en betaald.

Jos Baeten is een aardige man. Hij deugt voor een verzekeringsbaas.

Wie had in 1990 kunnen bedenken dat internet, search, mobiel en social media ons leven en werken zo indringend zouden gaan domineren? Veel traditionele verzekeraars en ambachtelijke tussenpersonen ontkenden of bagatelliseerden lange tijd de mogelijke impact. En realiseerden zich pas erg laat dat ze hun hele advies- en verkoopproces indringend moesten aanpassen.

Ze waren decennialang beeldbepalend. De roemruchte verzekeraars. Met spraakmakende reclamecampagnes en indrukwekkende sponsorschappen. Ze domineerden de reclameblokken en kleurden de sportuitzendingen. Hun vertrouwenwekkende logo's waren dagelijks urenlang zichtbaar in onze huiskamers. Maar op een paar prijsvechtende platte auto- en zorgverzekeraars na als Allsecur en FBTO zien we ze nu nog maar weinig. Waar zijn ze gebleven?