In de eerste zaak gaat een stel voor drie maanden naar Spanje. Onderweg worden twee tassen met inhoud van de achterbank van de auto gestolen. Inhoud: geld, sieraden, een mobiele telefoon, sleutels, paspoorten, bankpassen en een creditcard, een rijbewijs, kleding, horloges en verzorgingsproducten. De twee doen aangifte en melden de diefstal bij reisverzekeraar Interpolis. Tot overmaat van ramp moet de reis ook nog zestien dagen eerder worden beëindigd vanwege medische klachten. Daarvoor wordt bij Interpolis € 1.545 geclaimd.
Contant betaald
Terug in Nederland stuurt het paar een lijst van bagage die niet in de aangifte vermeld was; Interpolis vraagt in reactie om bewijzen van de aankoop van de bagage. Maar die hebben de twee niet: alles is óf contant betaald, óf gedaan met een bankoverschrijving waaruit niet blijkt waar het bedrag betrekking op heeft. Alleen van de mobiele telefoon is een bon voorhanden.
De reisverzekering biedt dekking tot € 3.000, met een eigen risico. Ondanks het ontbreken van betalingsbewijzen komt Interpolis met een vergoeding van € 1.847,52 over de brug. Die is deels gebaseerd op maxima (bijvoorbeeld € 75 voor tassen); voor de geclaimde kleding van bijna € 900 krijgen de verzekerden de helft uitgekeerd. Gestolen geld is niet meeverzekerd; de verdwenen sieraden van meer dan € 2.000 worden ook niet vergoed omdat de waarde niet bewezen kan worden en het om diefstalgevoelige bagage gaat. De afbrekingskosten worden ook afgewezen: er is geen annuleringsdekking gesloten.
De verzekerden zijn niet tevreden, ondanks dat Interpolis in tweede instantie nog € 300 betaalt voor gestolen sleutels. Bij Kifid vorderen ze van de verzekeraar nog eens € 6.500. Want ze vinden het niet redelijk dat een verzekeraar om een bonnetje of ander bewijs van eigendom vraagt als er gestolen spullen worden geclaimd.
Wettelijk vastgelegd
De geschillencommissie is het daar niet mee eens: "Deze stelling vindt [...] geen steun in het recht. Bij een gemotiveerde betwisting van de stellingen van de consumenten door de verzekeraar dienen de consumenten immers hun stellingen te onderbouwen met bewijzen. Daarin zijn zij niet geslaagd."
Artikel 150 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering bepaalt dat de partij die zich beroept op de rechtsgevolgen van de door haar gestelde feiten of rechten, bij gemotiveerde betwisting door de wederpartij, de bewijslast draagt van die feiten of rechten. Die bepaling is in de polisvoorwaarden uitgewerkt door op te nemen dat een verzekerde een verklaring over de oorzaak en de grootte van de schade, bewijs van de waarde van de bagage, hoe oud deze is en bewijs dat de bagage van de verzekerde is aan de verzekeraar moet sturen.
Pleister op de wonde: de twee krijgen nog wel € 100 extra voor de gestolen telefoon.
Gestolen rugtas
De tweede klachtzaak draait om een gestolen rugzak. Een vrij kostbare rugzak, want ABN Amro Schade keert € 2.685,15 aan vergoeding uit. De verzekerde is daar echter niet tevreden mee, want er zat ook een drone in de rugtas en daar is geen vergoeding voor betaald. Een drone is een luchtvaartuig en valt daarom niet onder de dekking, zo beargumenteert ABN Amro.
Fototoestel of vliegtuig?
Bij Kifid eist de man alsnog een vergoeding van € 1.079 voor de drone. Hij vindt dat die kwalificeert als 'foto-, film-, video-, of geluidsapparatuur' en dat wordt in de voorwaarden als 'bagage' aangemerkt, zonder dat de drone hiervan is uitgesloten. De cameradrone had enkel tot doel het maken van beeldmateriaal en ook in de industrie worden deze drones erkend als camera- en videoapparatuur, zo stelt hij. Ze zijn primair bedoeld voor het maken van beeldmateriaal en moeten daarom niet worden aangemerkt als luchtvaartuig.
Kifid neemt de polisvoorwaarden door. Daarin staat dat luchtvaartuigen niet onder bagage worden verstaan. Vervolgens leest de geschillencommissie in Van Dale de definitie van luchtvaartuig: 'vliegend voertuig; (het) toestel dat zich, al dan niet bemand, door de lucht kan bewegen (luchtballon, luchtschip of vliegtuig)'.
Vliegen primair doel
Die omschrijving overtuigt de commissie: "De commissie oordeelt dat naar objectieve maatstaven de drone van de consument moet worden aangemerkt als 'luchtvaartuig' in de zin van de voorwaarden. Dat de drone enkel door de consument gebruikt wordt voor het maken van beeldmateriaal en ook hoofdzakelijk voor dit doeleinde bedoeld is, neemt niet weg dat de drone, anders dan consument stelt,
primair een vaartuig is dat bedoeld is om te vliegen. Er is sprake van een toestel dat zich onbemand door de lucht kan bewegen. Daarmee is schade aan de drone (door diefstal) uitgesloten van dekking onder de verzekering, omdat de drone geen ‘bagage’ is in de zin van de voorwaarden."
Dat de polisvoorwaarden niet duidelijk zijn geformuleerd, vindt Kifid geen overtuigend betoogd: "De commissie acht voldoende duidelijk en begrijpelijk geformuleerd dat de verzekeraar luchtvaartuigen niet als bagage in de zin van de voorwaarden ziet ongeacht welk doel het 'luchtvaartuig' heeft. De consument heeft niet aangetoond dat twijfel bestaat over de betekenis van deze bepaling."
