Zomaar een vrolijk geluid uit de nazomer van 2008: "De medewerkers zijn blij met dit gebouw: er zijn biljarts en voetbalspelen en de oude meuk in de kantine heeft plaats gemaakt voor het wokken van verse spullen in het bedrijfsrestaurant". Woorden van Rudolph Donkers, toen trots op het kakelverse hoofdkantoor van Stater.
Tegen het einde van de vorige eeuw kregen grote verzekeraars genoeg van het gepriegel in de marge van veel kleinschalige tussenpersonen. Het toenmalige Amev maakte dat ooit fraai kenbaar door te reppen over 'gouden', 'zilveren' en wat andere tussenpersonen. Die restgroep omvatte destijds meer dan 5.000 assurantiekantoren!
En daar was weer een aanval op het toch al broze imago van de verzekeringsbedrijfstak. Dit keer trok tv-programma Zembla van leer. Onder de titel 'Verzekerd van ellende' werd het beeld geschetst dat verzekeraars op grote schaal ongeoorloofde middelen in de strijd gooien om zo min mogelijk schadeclaims te hoeven toekennen en dat de expertisewereld danst naar de pijpen van die verzekeraars. Contra-expert Anton Coolen deed, reclamemakend voor zichzelf, een duit in het zakje met de oneliner "Natuurlijk zijn verzekeraars niet te vertrouwen!"
Een dag na de dertigste verjaardag van dit tijdschrift (25 januari 2009) werd internetverzekeraar Inshared gelanceerd. Internet, een medium dat bij de start van AM eigenlijk niet bestond. Laat staan dat voor mogelijk kon worden gehouden dat verzekeringen langs deze digitale weg, zonder tussenkomst van een tussenpersoon, zouden kunnen worden gesloten. Inmiddels is al eens voorspeld dat 80% van de particuliere schadeverzekeringen straks online tot stand komt.
In de zomer van 1999 kon dit tijdschrift voor het eerst iets melden over een nakende Europese richtlijn voor assurantiebemiddeling. Die heeft een voorname rol gespeeld in de komst van onze huidige Wet op het financieel toezicht. Aan de kaders van de WFT wordt via allerlei regels invulling gegeven. Denk aan eisen voor opleidingen en permanente educatie, regels over de beloning, eisen aan de administratieve organisatie van een bedrijf en de informatieverstrekking aan klanten.
"2009 wordt het jaar van de tussenpersoon". Een kreet die veel belooft, maar weinig goeds. Na de honderden miljoenen euro's omvattende schikkingen met verzekeraars richt de Stichting Verliespolis namelijk de pijlen op het intermediair. Die moeten financieel iets doen aan onjuist of onvoldoende geadviseerde beleggingsverzekeringen.
Bij het peinzen over een column voor de laatste AM-editie van het jaar 2008 ontkwam ik er niet aan terug te blikken. Die niet te onderdrukken neiging werd versterkt, toen ik het slotcommentaar van 2007 herlas. Daarin stond onder meer deze alinea:
Om maar met een ongenuanceerde generalisatie te beginnen: Nederlanders vormen tezamen geen bijster vrolijk volkje. Dat plaatje wordt er niet veel beter op als de herfst samenvalt met de dreiging van een economische depressie.
RTL Nieuws maakte er nog niet zo lang geleden een item over: speciale vrouwenproducten. De zender kwam met voorbeelden van een sportzaak (Perry Sports), een biertje (Heineken), speciale hotelkamers (NH Hoteles) en een klusblad (Karwei). Ook het verzekeringslabel Onna-Onna kreeg een vermelding.
Stel je voor, dat de beleidsmakers van het ministerie van Financiën en de toezichthouders van de AFM vrijelijk een kijkje zouden kunnen nemen in de boeken van Fortis, nu de overheid daar de scepter zwaait. Het uitpluizen van de financiële stromen tussen intermediairbedrijven en vooral de levens- en uitvaartverzekeraars van de Fortis-groep, zou een leerzame exercitie zijn.
