Dirkzwager

De whiplashjurisprudentie - met als leidraad <a href="http://www.dzw.gr/78797">het Zwolsche Algemeene/De Greef-arrest </a>- vindt buiten verkeerszaken weinig toepassing. Ook niet in beroepsziekte-achtige zaken waarbij het gestelde letsel vaak moeilijk medisch objectief te bepalen is. Denk daarbij aan RSI, burn-out, bore-out en til- en rugklachtenzaken. Er zijn goede redenen om voornoemde jurisprudentie niet door te trekken naar werkgeversaansprakelijkheidszaken, als het om beroepsziekten gaat.

<a href="http://www.dzw.gr/7d38c" target="_blank">Vorig jaar</a> bent u op onze Kennispagina bericht over het wetsvoorstel civielrechtelijk bestuursverbod. Het wetsvoorstel aangaande de mogelijkheid een civielrechtelijk bestuursverbod op te leggen is op 5 april 2016 aangenomen door de Eerste Kamer. Op 25 april 2016 is de wet civielrechtelijk bestuursverbod van 8 april 2016 in het Staatsblad <a href="http://www.dzw.gr/5a6d9" target="_blank">gepubliceerd</a>. De wet zal leiden tot de invoeging van de artikelen 106a t/m 106e in de Faillissementswet.

In de letselschadepraktijk zijn partijen (veelal een benadeelde en de aansprakelijkheidsverzekeraar) nog al eens in geschil over het bestaan van whiplashachtige klachten en over het causaal verband. In dergelijke gevallen kan een neuroloog worden gevraagd onderzoek te doen naar de gestelde klachten. Huidige richtlijnen voor neurologen zijn thans voor benadeelden aanleiding om nut en noodzaak van neurologisch onderzoek bij whiplashachtige klachten in twijfel te trekken. Een recent <a href="http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBROT:2016:2803" target="new">oordeel</a> van de rechtbank Rotterdam van 11 april 2016 wijst die twijfel van de hand (ECLI:NL:RBROT:2016:2803) en kwalificeert een neurologische expertise als 'een logische en relevante stap in de schadeafwikkeling'.

Bij tussenvonnis van 9 juli 2014 geeft de kantonrechter aan appellant een bewijsopdracht. Op 3 september 2014 wijst de kantonrechter eindvonnis, welk vonnis kort gezegd inhoudt dat de vordering van appellant wordt afgewezen. Appellant zou geen akte hebben ingediend en daarmee geen gebruik hebben gemaakt van de aan hem geboden mogelijkheid tot het leveren van bewijs van de gestelde feiten. Daags na dit vonnis, op 4 september 2014, ontdekt de (griffie van) de rechtbank dat appellant wel een akte had ingediend, maar dat deze akte in het verkeerde dossier was terechtgekomen. Volgens de kantonrechter betrof dit een "administratieve fout" met als gevolg dat de kantonrechter een eindvonnis wees op basis van een incompleet dossier. Bij vonnis van 24 september 2014 tracht de kantonrechter dit te herstellen door het vonnis van 3 september 2014 vervallen te verklaren. Beide partijen stemmen hiermee in.

In het NPO 1- radioprogramma Argos van 19 maart 2016 werd bekend gemaakt dat het Tergooi Ziekenhuis te Hilversum de moeder (namens de nabestaanden) van haar 21-jarige zoon na diens plotselinge dood door een ernstige (medische) fout op 4 november 2014 een zwijgcontract heeft laten tekenen. In de tussen de moeder en het ziekenhuis gesloten vaststellingsovereenkomst werd de moeder een vergoeding toegezegd vanwege de fouten die het ziekenhuis had gemaakt. Maar in de overeenkomst stonden ook drie belangrijke voorwaarden opgenomen waartegen de moeder de financiële vergoeding zou ontvangen: de moeder mocht geen contact met de media en/of andere derden hebben alsook mocht zij geen klacht bij de tuchtrechter indienen en diende zij ten slotte haar aangifte bij de politie in te trekken.

Op 24 maart 2016 heeft de rechtbank Oost-Brabant een uitspraak gedaan in een deelgeschilprocedure tussen het slachtoffer van een ongeval (verzoeker in het deelgeschil) en de aansprakelijkheidsverzekeraar van de bij het ongeval betrokken bestelbus, de WAM-verzekeraar dus. De uitspraak gaat onder meer in op de vraag of in gevallen waarin eigen schuld aan een benadeelde kan worden toegerekend, daarmee ook bij de begroting van de kosten van het deelgeschil rekening moet worden gehouden.

Bij dekkingsgeschillen wordt, naast de verzekeraar, geregeld ook de assurantietussenpersoon gedagvaard. De redenering van de verzekeringnemer is dan dat, indien de verzekeraar terecht dekking heeft geweigerd, de tussenpersoon dus steken heeft laten vallen en moet opkomen voor de daardoor ontstane schade. Te denken valt aan het ten onrechte niet laten meeverzekeren van een bepaalde rubriek of het onvolledig dan wel onjuist informeren van de verzekeraar, waardoor deze zich met succes kan beroepen op verzwijging.

In het arrest van de Hoge Raad van 17 april 2015 (<a href="http://www.dzw.gr/585ac">ECLI:NL:HR:2015:1078</a>) oordeelde de Hoge Raad reeds dat op grond van artikel 33 Rv stukken die door middel van faxapparatuur vóór 24.00 uur van de laatste dag van een lopende termijn ter griffie zijn ontvangen, gelden als binnen de termijn ingediend. Dit dan in weerwil van het door het hof Den Bosch toegepaste artikel 2.1 van het pilotreglement, dat luidt:

Algemeen

In een recente <a href="http://www.dzw.gr/4b0a1">uitspraak</a> van de kantonrechter van de rechtbank Overijssel zijn de gevolgen van een zogenaamde "apparaatsfout" aan de orde geweest. In casu zijn twee fouten door de griffier van de rechtbank Overijssel gemaakt, waardoor opposant - hoewel hem daarvan geen verwijt treft - zijn mogelijkheid tot het concluderen voor antwoord had verloren.