Joost Schrage

In NRC verscheen onlangs een artikel over het bijzondere personeelsbeleid van Netflix. Een beleid dat enerzijds zeer voor de hand ligt, anderzijds als revolutionair wordt beschouwd. De kern zit 'm in het feit dat Netflix met z'n personeel omgaat zoals een professioneel sportteam. Je wordt opgesteld als je fit en helemaal geschikt voor je taak bent. Als je niet meer aan de eisen van het team voldoet, hoor je niet meer bij de selectie en lig je eruit. Zo simpel is het. Vertaal je dit naar een 'normaal' bedrijf; als je taak erop zit wordt er niet gekeken of je elders in de organisatie wellicht nog aan de slag kunt, nee, dan is het wegwezen. Ook de bedenker van deze filosofie, het hoofd HR, heeft op die manier Netflix uiteindelijk verlaten.

Dat er personeelstekorten in de zorg zijn is allang geen nieuws meer. Maar kennelijk is de situatie nu zelfs zo nijpend dat instellingen elkaar verwijten personeel bij elkaar weg te kapen. Sterker nog, de directeur van het Universitair Medisch Centrum Groningen, Jos Aartsen, roept in Trouw zelfs dat verpleeghuizen andere zorginstellingen leegroven. Het staat er echt. Het gevolg voor het UMC is dat daardoor al vier bedden op de IC moeten sluiten, omdat er geen personeel te vinden is.

De Rabobank pakt flink uit met haar nieuwe campagne. Voor wie het nog niet wist, de bank gaat het wereldvoedselprobleem oplossen. Een klassieke mission impossible, lijkt mij. Je vraagt je af waarom er niet is gekozen voor een vraagstuk dat wél op korte termijn oplosbaar is, en waar de bank een relevante en actieve rol in kan spelen. Met snel zichtbare resultaten.

'Verzekeraars storten zich op blockchain'. Met deze kop berichtte het FD onlangs over een van de ontwikkelingen binnen de branche. Een trend die verzekeringsland volledig op z'n kop kan zetten. Maar in hoeverre is de sector in staat de juiste talenten aan zich te binden om deze toekomst werkelijkheid te laten worden?