Het goochelen met rendementsprognoses in de hoop daardoor de productie te stimuleren, lijkt definitief voorbij. Toch zijn enkele kritische kanttekeningen op hun plaats. De code bevat uitsluitend voorschriften voor de wijze waarop verzekeraars rendementen en risico's van beleggingen in hun advertenties, brochures en offertes mogen presenteren. Er is gekozen voor een uniforme aanpak met betrekking tot gebruikte begrippen, uitgangspunten en rekenvoorbeelden, maar een productvergelijking is nog steeds niet mogelijk. Te meer niet, omdat banken, pensioenfondsen en andere beleggingsinstellingen niet de mogelijkheid hebben de gedragscode te onderschrijven. Ook inhoudelijk is de code voor verbetering vatbaar. Zo is de statistiektermijn van twintig jaar voor beleggingsprestaties vrij kort. Het doorsnee beleggingsproduct kent contractsperioden van dertig jaar of meer. Erg mager is het voorgeschreven aantal van twee rekenvoorbeelden. Waarom niet zes rekenvoorbeelden die maatschappijen conform de code toch moeten doorrekenen? De code schrijft ook niets voor over de kosten in relatie tot het beleggingsrisico van producten. Verder ontbreekt elke sanctie op een overtreding. Het niet meer mogen verwijzen naar de code is nauwelijks een stok achter de deur te noemen. Om de gedragscode te betitelen als kwaliteitscertificaat of keurmerk gaat voorlopig te ver. De code is wel een aanzet tot verdere herstructurering van de informatieverstrekking aan de consument. Inherent aan een beleggingsproduct kunnen geen garanties worden gegeven over het eindkapitaal. Dat gegeven zou juist elke financiële instelling moeten verplichten zo veel mogelijk informatie te verstrekken die de consument (of diens tussenpersoon) nodig kan hebben voor zijn keuze van een bepaalde aanbieder van beleggingsproducten. Het is per slot van rekening zíjn geld waarmee een beleggingsinstelling mag handelen. Dat betekent dat er periodiek inzicht moet worden gegeven in de spaarpremie die wordt belegd, de risicopremie, de kosten, de ontwikkeling van afkoopwaarde resp. waarde bij premievrijmaking, het rendementsverloop, en het deel van de beleggingsopbrengst dat wordt doorgesluisd naar de consument. Openheid en doorzichtigheid van kostenstructuren is voor elke belegger van groot belang, maar zeker voor verzekeraars die pretenderen 'zekerheid' te verkopen en zich als betrouwbare en solide maatschappijen profileren. Tegen die achtergrond dienen verzekeraars in hun publieksuitingen zich niet al te zeer te laten leiden door commerciële motieven, maar de kwaliteit en betrouwbaarheid van hun product te allen tijde waar te maken. Dat betekent dat zij elk risico dat een cliënt over langere termijn teleurgesteld wordt in de hoogte van het eindkapitaal moeten uitsluiten. Want daar is niemand mee gebaat. Wim Abrahamse