Hoewel we maar korte tijd gelijktijdig bij Aegon werkten, hielden we altijd contact door de jaren heen. Het gesprek begon dan ook met -uiteraard- een terugblik op de Aegon-periode, waarna we al snel, hoe kan het ook anders, MediRisk en de corona-effecten aan de orde hebben.

Ebbo van Gelderen vertelt nog even kort waar de organisatie voor staat. “MediRisk werd zo’n dertig jaar geleden opgericht, toen een aantal partijen, zoals St Paul, zich terugtrokken uit de markt van medische aansprakelijkheid. Op 21 april staat ons jubileumcongres gepland, een mijlpaal.”

“Enfin, ziekenhuizen sloegen, met VvAA, de handen ineen en richtten een onderlinge waarborgmaatschappij op, een organisatie zonder winstoogmerk die naast het verzekeren van het risico van medische aansprakelijkheid, ook en vooral actief is en adviseert bij het voorkomen van schade en schadeclaims.”

“We combineren dus verzekeren met het behandelen van claims en medisch risicomanagement. Vooral dat laatste, ook doordat wij zwaar inzetten op het verzamelen en vertalen van data in preventiebeleid, helpt bij het beperken van schade en claims.”

Het plezier straalt van Van Gelderen af als hij over MediRisk praat. Nadat hij van 2008 tot 2015 ook directeur was bij VvAA, maakte hij de volledige overstap naar MediRisk, bijna 7 jaar geleden. Een organisatie met een duidelijke doelstelling, een vereniging. Voor en door de leden.

Heeft het intermediair hier een rol? Ebbo van Gelderen: “Niet in distributiezin, de ziekenhuizen die lid zijn hebben rechtstreeks contact en doen rechtstreeks zaken met MediRisk. Een aantal intermediairs heeft wel een adviserende rol richting de leden, zoals Van Lanschot of Aon, niet zozeer als intermediair maar als inhoudelijk consultant.

Dan toch even: Corona…. Al bijna twee jaar leven we met covid-19 als niet weg te denken werkelijkheid. Hoe beleeft Van Gelderen, algemeen directeur van MediRisk, deze achterliggende en huidige periode?

“Uiteraard dubbel, maar ik probeer toch ook in te zoomen op de positieve effecten van de periode. MediRisk maakte altijd gebruik van de stafdiensten van VvAA. Maar kort voordat corona uitbrak hadden we de ontvlechting van MediRisk al ingezet en bij het begin van Corona waren we ook op IT-gebied los.”

“Eind 2019 hadden we net iedere medewerker een eigen laptop en mobiel gegeven. Meteen is iedereen thuis gaan werken. Hoewel we nu langzamerhand aan het terugschakelen zijn naar een gedeeltelijke bezetting op kantoor - binnenkort circa 50% -  vind ik dat het thuiswerken voor veel medewerkers ook een bepaalde zinvolle flexibiliteit biedt. Ik zie nu dat mensen in het weekeinde soms aan de slag zijn maar ook doordeweeks even kunnen afschakelen om even iets met de kinderen bijvoorbeeld te doen.”

“Het tegenstrijdige is dat je elkaar minder ziet maar wel beter op elkaar let. Ik heb nu sneller door als iemand er even doorheen zit, je bent er bewuster van hoe het met iedereen gaat. Door alle vergaderingen op afstand hangen mijn pakken grotendeels in de kast, en misschien is deze periode ook wel goed voor ieders ego: de grote glimmende auto, het goede pak doen er nu minder toe: niemand ziet het, en we vinden het normaler elkaar te ontmoeten via Teams in spijkerbroek en zonder das. Wie weet brengt corona ons dichter bij ons zelf.”

Hij werkte zelf uiteraard ook vooral vanuit huis: “Het ging op zich goed. Twee van onze kinderen wonen niet meer thuis, de jongste van 16 zat natuurlijk wel langdurig op zijn kamer, niet altijd gemakkelijk. Mijn vrouw Barbara is kandidaat-notaris en ook in coronatijd werkte zij zoveel mogelijk vanuit kantoor, mensen moesten immers ook fysiek handtekeningen komen zetten. Al met al hebben wij er een goede weg in gevonden. Toch zullen we wel weer moeten wennen aan het samen komen in grote groepen….”

Waar droomde de 15-jarige Ebbo van? Zonder aarzelen: “Ik wilde marine-officier worden. Daar was alles op gericht. Na twee pogingen werd ik toegelaten tot de opleiding, maar…….na een maand in Den Helder ging ik vreselijk door mijn rug. Weg droom, weg KIM. Ik werd meteen afgekeurd op mijn rug. Daar stond ik als jong ventje.”

“En toen? Mijn hele familie, mijn ouders, iedereen had rechten gestudeerd. Dus op de laatste dag dat ik mij kon inschrijven, 31 oktober 1984, heb ik mij ingeschreven voor de studie Rechten en ben ik gaan studeren aan de VU. Daarna kwam ik via een vriend bij de NCM, de kredietverzekeraar terecht. Dat was een fantastische tijd, Harry Groen was er toen de voorzitter, een - laten we zeggen - flamboyante man met grote dromen, ook internationaal. Ik heb daar veel ervaring kunnen opdoen, ook nog een tijdje in Cardiff gewoond, directeur HR geweest die moest onderhandelen met de unions.”

In 1997 stapte hij over naar Aegon. “Dat was toen ook een mooi bedrijf, veeleisend, veel kansen. Daar heb ik ook mooie banen gehad, maar op enig moment paste de cultuur van de organisatie mij minder goed. Na een heel leuk interim-jaar bij Interpolis en na twee mooie jaren bij Hiscox ben ik bij VvAA aan de slag gegaan in een dubbel-functie met MediRisk.”

En nu alweer sinds 2010 algemeen directeur van MediRisk. Daarnaast is hij sinds vorig jaar voorzitter van de RvC van OWM SOM, een echte toevoeging aan het werkende bestaan. Hij zegt gegroeid te zijn in leiderschapsstijl. Wat typeert hem als leider?

Van Gelderen: “Ik ben geen micromanager, ik wil dat mensen bevoegdheden pakken en de daarbij horende verantwoordelijkheid nemen. Daar probeer ik in te stimuleren. Daarbij hoort dus dat je accepteert en uitdraagt dat mensen fouten mogen maken: ‘Streef naar imperfectie’.”

“Natuurlijk moeten onze leden weten dat wij zeer zorgvuldig omgaan met de risico’s, en bij een onderlinge waarborgmaatschappij voel je de gezamenlijke verantwoordelijkheid misschien wel extra sterk, maar het komt vaak voor dat medewerkers aan mij een antwoord vragen en dat ik dan zeg ‘ik heb geen idee’…., dat geeft hen vervolgens ruimte.”

Zo’n ‘baas’ wil hij zijn en zo’n vader eigenlijk ook: “Grenzen stellen als het nodig is, maar volop ruimte geven om eigen bevoegdheid te nemen.’

Heeft hij iets met koken en wie zou hij aan tafel uitnodigen? Van Gelderen: “Toen ik in Cardiff werkte, studeerde mijn vrouw Barbara nog. Ik zat daar alleen en kookte voor mijzelf, vrij uitgebreid en met een goede wijn erbij. Eigenlijk is het verwaterd, die kookhobby. Zoals ook zeilen niet echt meer ‘top of mind is’.”

Stel dat hij toch een aantal mensen aan tafel zou uitnodigen. Wie zouden dat zijn? “Uiteraard mijn eigen gezin, we zijn hecht en tafelen graag met elkaar. Daarnaast, ik zou niet meteen Nelson Mandela of Barack Obama noemen, inspirerend ja zeker, maar wel op afstand. Allereerst denk ik aan een van mijn, van onze gezamenlijke, leidinggevenden, Theo Bouts, bij Aegon. Hij werkte extreem hard, ik neigde daar ook naar toe, hij zei mij: ‘Neem niet al mijn imperfecties over, niet alleen maar werken! Maar werk slim’. Hij had gelijk, ik kan hard werken maar heb ook momenten van ‘benen op tafel’ nodig om na te denken.”

“Naast Theo zou ik ook graag Mark Rutte uitnodigen. Ik vind dat hij ondanks alle kritiek goed overeind blijft en een goede leider is, het lijkt me een boeiend gesprek opleveren als Theo en Mark aan tafel zitten.”

Hij denkt na en vervolgt: “Natuurlijk moet er ook graag een vrouw bij, ik denk meteen aan Angela Merkel. Tja, wel twee politici, realiseer ik mij, maar ik bewonder haar omdat zij volgens mij de redder van de Europese Unie is. Als een zakelijke moeder heeft zij haar doelen bewaakt en samenhang weten te realiseren”.

Terwijl we onze eindbestemming naderen, schetst Ebbo zijn vermoeden waarom hij zijn gesprekspartners aan tafel zo bij elkaar heeft uitgezocht. “Bij mij is net als bij mijn genodigden, het glas altijd halfvol. Ik ben een optimist die goed kan relativeren, zowel de omstandigheden als mijzelf.” We sluiten af met een relativerende kop koffie.