Eerst even een stap terug in de tijd. In 2019 en 2020 onderzocht Rianka Rijnhout van de Universiteit Utrecht samen met haar team kenmerken van langlopende letselschadezaken. Ze deed dit in opdracht van de Letselschade Raad. Centraal stond wat de kenmerken zijn van letselschadedossiers die niet binnen twee jaar zijn afgesloten. De belangrijkste conclusies zijn dat er in de meeste zaken meerdere redenen zijn dat zo’n zaak nog niet is afgewikkeld na twee jaar en dat er niet één reden of omstandigheid benoemd kan worden die zich in het merendeel van de zaken voordoet. Kortom, ‘no one is to blame’.
Het Verbond wil binnen het huidige stelsel toch kijken hoe de afwikkeling versneld kan worden en stelt daarom een normeringsstelsel voor, zo vertelde directeur Weurding eerder in Radar. In het stelsel moeten afspraken komen te staan voor alle betrokkenen (verzekeraars en belangenbehartigers) over vaste schadevergoedingen en rekenmodellen. “Zo is het voor het slachtoffer duidelijk en transparant welke vergoeding hij kan krijgen, waarbij het van belang is dat er altijd naar de situatie van het slachtoffer gekeken wordt”, aldus de directeur destijds. Navraag bij het Verbond leert dat het onderwerp sinds twee jaar hoog op de agenda staat en dat er volop overleg is met verzekeraars, vereniging van belangenbehartigers, ministeries en slachtofferorganisaties.
Proefballon
Bosch is echter niet te spreken over het stelsel en noemt het een proefballon. “Als je het Verbond concreet vraagt wat de bedoeling is, zal het waarschijnlijk reageren met: ‘we willen iets met normering’.” De letselschadeadvocaat noemt het dan ook geen oplossing, maar vooral een groot risico voor het slachtoffer. De wens tot normering was onderdeel van een serie voorstellen waarin ook gepleit werd voor de invoering van een directe verzekering. “Nu is het schadevergoedingsrecht in de wet geregeld, maar als je richting de vorm van een directe verzekering gaat, staat het de verzekeraar zelf vrij om de polisomvang en dekking te bepalen. Als je nu al kijkt naar sommige SVI-polissen, daar lusten de honden soms geen brood van. Zo zijn er verzekeraars die een whiplash expliciet uitsluiten van dekking of maar 30 procent van het verlies van arbeidsvermogen vergoeden.” Dat is, aldus Bosch, wat verzekerden kunnen verwachten als er een directe verzekering zou worden ingevoerd. Inmiddels heeft minister Dekker al aangegeven dat hij de nodige bezwaren ziet, zodat het niet in de rede ligt om over te gaan op een systeem van directe verzekering.
Bosch benadrukt dat er geen ‘one size fits all’-oplossing is bij letselschade. “Als bijvoorbeeld een bouwvakker zijn been breekt, kan hij niet meer werken, terwijl ik als advocaat nog prima mijn werk zou kunnen doen. Hier kun je niet eenzelfde vergoeding voor geven. Normering van het verlies van arbeidsvermogen vind ik daarom een slecht idee; elke situatie is anders. Het kan toch niet zo zijn dat mensen naar een kleiner huis moeten verhuizen omdat ze een standaardvergoeding krijgen terwijl ze bijvoorbeeld voor een ongeluk als chirurg werkzaam waren? Op deze manier worden slachtoffers ‘dubbel gestraft’. In zo’n samenleving moet je toch niet met elkaar willen leven.” De advocaat benadrukt dat het verlies van arbeidsvermogen simpelweg niet genormeerd kan worden en dat het normeringsstelsel niet haalbaar is, veel weerstand zal oproepen en bovendien oneerlijk is.
Het kan toch niet zo zijn dat mensen naar een kleiner huis moeten verhuizen omdat ze een standaardvergoeding krijgen terwijl ze bijvoorbeeld voor een ongeluk als chirurg werkzaam waren?”
‘GBL is Grote Boze Leugen’
De letselschadeadvocaat staat wel open voor een andere vorm van normering, namelijk het maken van afspraken over het gehele afwikkelingsproces. De Gedragscode Behandeling Letselschade is een poging hiertoe, maar Bosch vindt deze gedragscode eerder een Grote Boze Leugen. “In de praktijk voldoet vrijwel geen enkele verzekeraar aan de gestelde richtlijnen. Het begint al bij het feit dat er vaak te weinig medewerkers zijn, waardoor de doorlooptijd veel te lang is. Daarnaast wordt soms moeilijk gedaan over elke post of krijgen slachtoffers nare opmerkingen terug zoals ‘een whiplash bestaat niet’.” Hier valt volgens hem dus veel te winnen. Zo scheelt het al een hoop als verzekeraars de in het kader van de GBL gemaakte afspraken zouden nakomen. “Veel zaken snap ik ook niet. Bij verzekeraars duurt het inwinnen van een medisch advies soms maanden, ik heb binnen twee tot drie weken een advies van mijn medisch adviseur. Er wordt ook veel gesproken over dat we weg moeten van het strijdmodel, maar dat is niet realistisch. Je houdt immers altijd tegenstrijdige belangen, maar als beide partijen de zaken (kwalitatief) op orde hebben en de doorlooptijden binnen de perken houden dan komen we al een heel eind.”
AM heeft het Verbond om een reactie gevraagd waarna de branchevereniging aangaf niet inhoudelijk te willen reageren.
