In een tijdsbestek van twee weken worden er in het Frans drie bestellingen geplaatst. De chauffeur die de kaas komt halen toont als bewijs de email van de bestelling. De kentekens van zijn vrachtwagen en oplegger komen overeen met wat er in de e-mail staat. Als de facturen onbetaald blijven, komt de identiteitsfraude aan het licht.

Pakhuis tot pakhuis

De transportverzekering heeft een zogeheten ‘van pakhuis tot pakhuis-dekking’, wat inhoudt dat de lading ook verzekerd is tijdens transport waarvoor de verzekeringnemer zelf niet verantwoordelijk is. De kaasmaker claimt daarom de onbetaalde facturen bij Chubb. De verzekeraar wijst de schade af omdat het volgens hen niet om een gedekt voorval gaat.

De kaasmaker neemt het standpunt in dat de ladingen nooit op de plaats van bestemming aangekomen. Dat moet volgens hen tot de conclusie leiden dat de kaas verloren ging tijdens het transport en dus vergoed dient te worden.

Bestemming bereikt

Door de partijen wordt niet betwist dat de chauffeur die de kazen kwam halen, zijn opdracht kreeg van de fake koper. Dat betekent volgens de rechter dat de fake koper ook de verantwoordelijkheid droeg over het transport, en niet het bedrijf dat hij voorwendde te zijn. Het transportrisico eindigde daarom op het moment dat de kazen bij de fraudeur arriveerden. De kaasmaker kon geen bewijs leveren dat dit niet gebeurd zou zijn.

Bedrijfsrisico

“Er is dus geen sprake van het ‘verloren gaan’ van kazen […]. De kazen zijn ‘enkel’ niet betaald door de fake koper. Dit betreft een bedrijfsrisico dat buiten de dekking van de transportverzekering valt”, oordeelt de rechter. De in het ongelijk gestelde producent moet 8.750 euro aan juridische kosten van Chubb vergoeden.