Theo Gommer

Allereerst. Iedereen die vanaf nu nog 'zeurt' over 3 of 6 maanden langer werken: wees blij dat je nog gezond bent en mág werken. Zo, dat ben ik kwijt. Wat is er veranderd?

Eind 2019 stuurde Minister Koolmees zijn eerste voortgangsbrief. Hoewel er nog niet zo heel veel is gerealiseerd, blijf ik positief. Gewoon omdat het moet. We moeten verder. De uitwerking van de RVU, het verlofsparen en de temporisering van de AOW - pas in 2026 gaan we wellicht naar 67 en 4 maanden - is niet zo moeilijk.

De vraag is inmiddels of in Den Haag wel pensioentopsport wordt bedreven? Hetgeen toch echt nodig is! Bij topsport gaat het onder andere om eigen verantwoordelijkheid. Maar ook, bemoei je met je eigen werk, mede gezien je rol en je kennis.

De pensioenvoorman van het FNV Tuur Elzinga, stelde onlangs dat: "Wie beweert dat de gevolgen van de lage rente met persoonlijke pensioenen kleiner zijn, verkoopt knollen voor citroenen."

Iedereen die met pensioen is vindt dat de rekenrente die pensioenfondsen moeten hanteren omhoog kan. Iedereen die nog (lang) niet met pensioen gaat, niet. Ziehier, een generatieconflict is geboren, zoals ik 10 jaar geleden al voorspelde: "Als we ons pensioenstelsel niet - snel - hervormen krijgen we geen generatiediscussie maar een generatieconflict."

Na het pensioenakkoord in juni volgde snel de wetsaanpassing om de AOW-verhoging te temporiseren. Daarna stokte het echter. Wel komen er stuurgroepen, klankbordgroepen, werkgroepen en themagroepen... De stuurgroep gaat alleen al 14(!) leden tellen. Ik had verwacht dat de SER-werk-groep pensioen dit zou doen. Of nog beter, een onafhankelijke stuurgroep van bijvoorbeeld 5 leden, die bewa-ken of het pensioenakkoord wordt uitgevoerd zoals bedoeld. Ik weet wel wie daar in moet zitten.

Eindelijk. Een pensioenakkoord. En nog een goed akkoord ook. Er mist nog heel veel, maar de deur staat open. Naar een (meer) persoonlijk en modern pensioenstelsel. En - ik vertrouw op enige visie - zelfs de plicht voor zzp'ers om een arbeidsongeschiktheidsverzekering te sluiten, kan makkelijk de opmaat zijn voor een algehele pensioenplicht voor alle werkenden.

Ik ken u niet (persoonlijk), maar toch weet ik dat u een zwaar beroep hebt. Iedereen heeft namelijk een zwaar beroep. Althans, dat vindt iedereen van zijn eigen beroep. De vraag is natuurlijk of dat ook echt zo is. En dat is een negatief te beantwoorden retorische vraag. Wel geloof ik oprecht dat vele - zeker fysieke - beroepen niet tot 68 jaar vol te houden zijn. Maar ook meer dan 25 à 30 jaar hetzelfde (soort) beroep houd je (vaak) niet vol. Soms 'ben je er klaar mee'.

De inkt van mijn eerste column was nog niet droog of daar was ie: de Kamerbrief van minister Koolmees. Goed dat hij het initiatief naar zich toetrekt. Polderen zit er even niet meer in.

Een eerste column, in een nieuw jaar. Dan moet ik het toch over het aanstaande pensioenakkoord hebben. Weer een jaar van (ijdele?) hoop op toch een echt - en goed - pensioenakkoord. Een akkoord dat een einde maakt aan de doorsneepremie, inzet op pensioenplicht voor alle werkenden, met vrije keus van uitvoerder. En dus een persoonlijk pensioen, waarbij natuurlijk ook de pensioenrisico's gewoon gedeeld worden: het beleggings-, kort-/langleven- en arbeidsongeschiktheidsrisico.