Antoinette Kalkman

In mijn <a href="http://www.amweb.nl/financiele-planning/blog/2017/5/maak-elkaar-beter-10196888" target="_blank">vorige column</a> kondigde ik aan dat ik ditmaal zou schrijven over de maatschappij die haar data ter beschikking stelt aan het intermediair zodat die de veranderingen in de situatie kan oppikken om de klant, waar nodig, te adviseren. Een mooie ontwikkeling. Hierdoor stellen ketenpartijen elkaar in staat het beter te doen voor de klant. En misschien stimuleren we op die manier eindelijk dat de (hypotheek)adviseur echt aandacht gaat besteden aan beheer. Een activiteit die ik in de afgelopen twintig jaar maar mondjesmaat heb gezien.

2017 vliegt voorbij; het is inmiddels eind mei en voor mijn gevoel is het slechts een oogwenk geleden dat via de Kamerbrief van minister Blok op 13 december 2016 het besef doordrong dat een hypotheekaanvraag uit 2016 ook in dat jaar een bindend aanbod moest krijgen. Dat dit vanuit de MCD-wetgeving al sinds 14 juli 2016 vaststond was ons collectief ontschoten. Gelukkig gaf de AFM de hypotheekverstrekkers respijt tot 1 februari 2017 en zijn de klanten zonder noemenswaardige rampscenario's tijdig geholpen.

Toen recent tijdens een voordracht de overregulering van ons land aan de kaak werd gesteld, moest ik denken aan het bizarre gesprek dat ik laatst met een compliance officer had.

Daar gingen we hoor. Letterlijk met de billen bloot in de kleedkamer voor het oog van je collega's je in een naadloos aangesloten rubberen zwempak hijsen. Er zijn charmantere manieren om jezelf te presenteren. Afgelopen vrijdag was het zo ver. De generale duik in het water van de recreatieplas Down Under te Nieuwegein voordat we over twee weken in de Amsterdamse grachten springen.

Tim is met zijn gezin op vakantie gegaan deze week. We hebben hem digitaal uitgezwaaid. Via onze whatsapp groep nam hij ons mee in zijn voorbereidingen voor de reis naar de Dordogne. Hij verheugde zich op het meenemen van het vakblad over audioapparatuur, zijn passie. Maar in de brievenbus lag de nieuwste editie van het ALS Magazine. Teleurstelling. Keer op keer die confrontatie met wat hem in zijn leven genadeloos belemmert. Soms wordt het zelfs de positieve Tim even te veel.

We ritselen 35 zwembrilletjes, onderhandelen zwaar met leveranciers van spullen die wij willen veilen, vieren een Eureka-moment als twee congresorganisaties ons gratis standruimte beloven en begluren regelmatig de bankrekening en constateren dat er weer een SwimforTim poster is verkocht. Nog ruim vijf maanden te gaan en er is inmiddels meer dan € 30.000 gestort. We mogen niet ontevreden zijn, sterker nog; we zijn best een beetje opgetogen.

Ruim vier weken geleden spraken we onze ambitie uit om € 100.000 aan donaties op te halen binnen 200 dagen via www.swimfortim.nl. Sindsdien rinkelt de telefoon doorlopend, stonden we met een artikel in het Algemeen Dagblad, speelde basketbalteam Oud Beijerland een benefietwedstrijd die € 1.400 opbracht, kwam Gorrit-Jan Blonk, directeur van ALS Nederland, op bezoek en stroomden de sponsorbedragen binnen.

Daar sta je dan als directeur voor de groep collega's die een zakelijke mededeling van je verwacht. Hoe verwoord je het als een collega ziek is en niet meer beter wordt? Er is geen goede manier om het nieuws zacht te laten landen. Na het onheilspellende bericht spreekt de reeks van ogen een taal die ik recht in mijn hart voel. Onze collega Tim, leeftijdgenoot, echtgenoot en vader van een puberdochter, heeft ALS.

Vanmorgen las ik het weer in de Marktmeter van Avero; &quot;De adviseur vindt het helder maken van de toegevoegde waarde cruciaal maar wel lastig.&quot; Dit bericht doet mijn wenkbrauwen fronsen. Vanwaar die onzekerheid terwijl de ingrediënten voor succes zo voor het grijpen liggen?