De argumenten van minister Piet-Hein Donner (Jusititie) zijn niet alleen aanvechtbaar, maar ook gedateerd. Alsof de 'papieren' eeuw louter zegeningen heeft geteld in vergelijking met het moderne digitale tijdperk. Terecht verweet het Verbond de minister de consument te veel te betuttelen en een karikatuur te maken van de risico's verbonden aan digitale toezending en opslag van documenten. Aan beide communicatievormen kleven immers voor- en nadelen. Wat de doorslag geeft, is dat elektronisch berichtenverkeer sneller, eenvoudiger en goedkoper is en inspeelt op de behoefte van de jongeren, die als geen andere generatie de digi-taal spreken en schrijven. Verder sluit elektronische informatie-uitwisseling aan bij de geldende Europese wetgeving, verankerd in de richtlijn voor verkoop op afstand in financiële diensten, en de heersende trend bij het internetbankieren en de elektronische belastingaangifte.
Het doorgaan van het kabinetsplan zou de bedrijfstak onverwacht fors in de wielen hebben gereden. Het gebruik van internet als communicatie- en transactiekanaal groeit de laatste jaren enorm, met name in de omvangrijke schadeverzekeringsmarkt voor particulieren.
Debet daaraan is onder meer de invoering van de Wet Elektronische Handtekening (2001), die de digitale handtekening dezelfde juridische status toedicht als de geschreven handtekening. Juist het aanvaarden van deze belangrijke wet heeft de weg geopend voor de elektronische afgifte van offertes, polissen en mutaties. Een wettelijke verplichting tot schriftelijke communicatie met verzekerden zou deze klok onnodig hebben teruggezet. Om nog maar te zwijgen over de beperkingen die daardoor aan de invoering van de ketenintegratie zouden kunnen worden gesteld.
Al deze nieuwe communicatievormen worden min of meer geblokkeerd als het digitale berichtenverkeer slechts in uitzonderingsgevallen is toestaan, zoals titel 7.17 en 7.18 NBW nu nog voorschrijven. Het amendement Heemskerk keert deze regel gelukkig om: pas als de klant erom vraagt, zal de verzekeraar de informatie op papier moeten verstrekken. Geen onredelijke eis, omdat de kwetsbare groepen, zoals senioren en lage inkomens, het vaak nog zonder personal computer en printer doen, laat staan een internetaansluiting hebben voor hun e-mailverkeer.
Op de verzekeraars rust nu de schone taak om daadwerkelijk te laten zien dat elektronische communicatie efficiënter is, niet alleen qua arbeidstijd, maar ook qua kosten. Digitaal berichtenverkeer zal ertoe moeten leiden dat de 'papierberg' bij verzekeraars wordt afgegraven en daardoor grote kostenreducties kunnen worden gerealiseerd, onder meer door beperking van dure opslagruimte. Papierloos werkende verzekeraars, zoals Interpolis en Unigarant, hebben dat al tot hun genoegen ondervonden.
Deze kostenvoordelen kunnen verzekeraars niet volledig in eigen zak steken. Niet onredelijk is om polishouders te laten meeprofiteren in de vorm van hetzij een premieverlaging, hetzij een rendementsverbetering.
Wim Abrahamse
wabrahamse@kluwer.nl