Sommeling reageert op de position paper 'Botsing tussen kwaliteit en kosten' van Schadegarant, waarin de stichting aangeeft dat de schadeherstelbranche stappen moet zetten om veilig herstel ook in de toekomst te kunnen garanderen. De ombudsvrouw vindt dat verzekeraars ook hun steentje moeten bijdragen: "Er moet geïnvesteerd worden, maar de verzekeraar gaat dat niet betalen."

Afroming door verzekeraars

Verzekeraars hebben zich volgens Sommeling verrijkt over de rug van verzekerden, onder meer door premieverhogingen en schadesturing. "Dit resulteert al jaren in afroming van het daadwerkelijke bedrag dat de schadeherstelbedrijven nodig hebben. Verzekeraars hebben hiermee een fors extra verdienmodel voor zichzelf gecreëerd over de rug van de onwetende verzekerden. Gemakzucht van verzekerden en angst bij schadeherstellers zijn de doodsteek voor het vakmanschap."

Verzekeraars en volmachten - maar ook leasemaatschappijen - nemen een hap uit de marge die de schadehersteller nodig heeft om te kunnen blijven investeren in kennis, mensen en materiaal om mee te gaan in de nieuwste technologieën, betoogt ze. "Het 'massa is kassa'-verdienmodel van verzekeraars, leasemaatschappijen en schadeketens met een vaak negatief tot sober rendement voor schadeherstelbedrijven werkt niet meer. Vele schadeherstelbedrijven hebben geen gezonde buffer meer om bijvoorbeeld ook deze coronacrisis op te vangen. Wie verzekert dit?"

Geld van verzekerden

Merkerkenning is geen oplossing, aldus Sommeling: "Het is niet meer en niet minder dan een marketingtool en zegt niets over kwaliteit van het uitgevoerde schadeherstel. Sterker nog, merkdealers halen bij problemen de kennis bij de onafhankelijke vakmensen die vanuit passie zich vastbijten in de nieuwste technieken." Uiteindelijk spelen verzekeraars met geld van verzekerden, die uiteindelijk de opdrachtgevers zijn voor schadeherstel. "En in het contract dat verzekerde met zijn verzekeraar heeft staat nergens dat een verzekeraar kortingen mag bedingen, prijsdruk op uurtarieven mag leggen, en zelfs met schadelastgaranties mag werken. Dit alles leidt tot niet goed schadeherstel, waar de verzekerde niet bij gebaat is."

ADAS is maar een deel van het probleem

De focus op ADAS-systemen als automatisch parkeren en vermoeidheidsherkenning is niet terecht, vindt Sommeling. "Er wordt heel erg gehamerd op het ADAS-verhaal terwijl dat maar een fractie van het hele schadeherstelproces is. Goed en veilig schadeherstel is veel meer dan de elektronica van een auto. Maatvoering en reparatie conform de OE(M)-voorschriften is heel belangrijk. Vaak worden deelreparaties uitgevoerd aan de carrosserie, daar waar het niet mag. De expert die in opdracht van de verzekeraar moet controleren of de reparatie correct gecalculeerd is, keurt oogluikend het rapport goed. Dit nadat hij nog even de werkinstructies van de betreffende opdrachtgever heeft gecheckt en waar nodig een schadehersteller op een maximaal te hanteren uurtarief wijst dat aangepast moet worden, omdat dit het maximale bedrag is dat deze verzekeraar uitkeert. Dus ook schadebedrijven die niet onder het juk van verzekeraars wensen te werken, wordt prijsdruk opgelegd en de expert is het er vaak niet mee eens, maar kan niet anders of vindt het allemaal wel best."

Verzekeraars kern van probleem

De kern van het kwaliteitsprobleem is veroorzaakt en wordt al jaren in stand gehouden door verzekeraars, volmachten en schadesturingsformules, betoogt de ombudsvrouw. Ook initiatieven als Open Claims, waarbij wordt geboden op schades, dragen niet bij aan kwaliteit. "De consument of ondernemer wordt misleid en denkt dat door tussenkomst van deze partijen zijn auto goed wordt hersteld." Doordat verzekeraars en leasemaatschappijen de uiteindelijke prijs bepalen, worden schadehersteller haast gedwongen te snijden in kwaliteit en soms in veiligheid. "Anders wordt de sturingskraan dichtgedraaid, met alle gevolgen van dien."

Minimumtarief

Sommeling weet wel een oplossing: een minimum netto-uurtarief van € 85 exclusief btw per uur, zodat herstellers kunnen investeren in vakmanschap en een gezond rendement kunnen halen. Daarnaast pleit ze ervoor dat schadelastgaranties in 2021 niet meer worden toegepast. Met die garanties zijn verzekeraars zeker van een bepaald maximum per schade. Daarvan bedienen zich volgens Sommeling diverse partijen. "Zorgt het Verbond dan ook dat deze voornoemde verzekeraars niet op een andere manier gecompenseerd moeten/gaan worden door schadeketens en/of de schadeherstelbedrijven?" Tot slot zouden verzekeraars geen extra kortingen moeten bedingen op arbeid en inkoop van onderdelen.

Als een automerk dat geen data vrijgeeft waardoor extra kosten gemaakt moeten worden, zouden de premies voor die voertuigen fors moeten worden verhoogd, zodat consumenten die merken links laten liggen, denkt de Ombudsvrouw. "De consument is er tenslotte ook bij gebaat dat zijn investering goed en veilig hersteld wordt, waarbij hij zelf bepaalt wie zijn auto repareert."